Zabiegi pod implanty
Regeneracja kości
Wielu Pacjentów nie ma dostatecznej ilości tkanki kostnej, aby bezpiecznie wprowadzić implant. Dzieje się tak dlatego, że po usunięciu zęba kość ulega przebudowie i znacznemu zanikowi. Zanik kości po utracie zębów jest procesem fizjologicznym. W ciągu pierwszych 6 tygodni po ekstrakcji zęba zanika do 60% tkanki kostnej. W późniejszym okresie zanik ten jest już wolniejszy, ale cały czas postępuje, dlatego im mniej czasu upłynęło od utraty zęba tym większe szanse na utrzymanie odpowiedniej struktury kostnej do implantacji.
Rozwój technik odbudowy kości oraz wyprodukowanie biomateriałów, czyli jej syntetycznych substytutów, sprawił, że coraz więcej zabiegów implantologicznych przeprowadza się u pacjentów z dużymi zanikami kostnymi, u których, jeszcze do niedawna takie zabiegi były niemożliwe. Do tej pory implanty umieszczano w kościach szczęk tylko w miejscach, w których istniały odpowiednia jej ilość i gęstość, co znacznie ograniczało wskazania do ich stosowania lub wszczepiano implanty w miejscach gdzie kości było pod dostatkiem, choć nie były to najlepsze miejsca pod względem funkcjonalnym i estetycznym dla celów przyszłej protetyki.
Sterowana regeneracja kości
Techniki sterowanej regeneracji tkanek kości stosuje się w sytuacji niedostatecznej ilość i jakość kości własnej pacjenta, co uniemożliwia wszczepie implantu. Statystycznie 41% zabiegów wprowadzania implantów wymaga dodatkowego udziału sterowanej regeneracji kości.
Wskazaniami do wykonania zabiegu są:
- ubytek kostny wokół korzeni zębowych (spowodowany przez choroby przyzębia),
- ubytek kostny po ekstrakcji zęba,
- ubytek kostny po urazie,
- ubytek kostny po długoterminowym braku zębów,
- ubytek kostny przed wszczepieniem implantu,
- ubytek kostny po usunięciu torbieli lub guza
Jak przebiega zabieg?
Po usunięciu zęba, oczyszcza się dokładnie zębodół z zapalnie zmienionej i zakażonej tkanki. Następnie w zębodole umieszcza się specjalny materiał do kościozastępczy. Kwestią zasadniczą dla chirurga jest niedopuszczenie do przemieszczania się komórek nabłonkowych oraz komórek powstających z tkanki łącznej w kierunku nowo powstałej tkanki kostnej. W tym celu stosuje się bariery fizyczne w postaci specjalnych błon – membran. Na koniec dziąsło zostaje zszyte.
Po okresie 6-9 miesięcy cząsteczki użytego biomateriału ulegają połączeniu z kością i dają podstawę do stworzenia przez organizm nowej struktury kostnej, a następnie ulegają stopniowemu rozkładowi. Membrana zostaje wchłonięta przez organizm po wypełnieniu swojej roli.
Podniesienie dna zatoki szczękowej
Podniesienie dna zatoki szczękowej stwarza nowe możliwości leczenia implantologicznego. Umożliwia bowiem wprowadzanie implantów w trudnych warunkach anatomicznych. Najczęściej występują one w tylnych odcinkach wyrostka zębodołowego szczęk, zwłaszcza szczęki bezzębnej, której pneumatyzacja (rozrzedzenie) wzrasta stopniowo w trakcie upływu lat i w miarę utraty zębów.
Jak przebiega zabieg?
Podniesienie dna zatoki szczękowej metodą otwartą polega na chirurgicznym wejściu do zatoki i umieszczeniu w jej dnie materiału kościozastępczego lub kostnego. Zaletą metody jest możliwość podniesienia dna zatoki w znacznie większym zakresie (o 5,0-8,0 mm) niż przy metodzie zamkniętej (maksymalnie o 3,0-3,5 mm). Bardzo znaczącą zaletą jest także pełna dostępność do zatoki i możliwość kontroli wzrokowej przez chirurga.
Najpierw tworzy się okno dostępu do dna zatoki po czym delikatnie podważa błonę śluzową zatoki. Tak przygotowane miejsce wypełnia się biomateriałem i pokrywa specjalną membraną zaporową oraz śluzówką. W ten sposób przygotowane przez nas okno dostępu do zatoki jest ponownie dokładnie zamknięte. Tak przygotowane miejsce pod przyszłe implanty goi się na ogół 6 miesięcy.
Podniesienie dna zatoki szczękowej metodą zamkniętą najczęściej, pozwala na jednoczasowe wprowadzenie implantu. Zabieg obarczony jest większym ryzykiem perforacji błony śluzowej dna zatoki szczękowej, co związane jest z faktem, że wykonuje się go bez pełnej kontroli wzrokiem. Ryzyko to można zminimalizować stosując dokładną diagnostykę radiologiczną przed zabiegiem.
Rozszczepienie wyrostka zębodołowego „split”
Istotą zabiegu jest wprowadzenie w rozwarstwiony wyrostek zębodołowy o prawidłowej wysokości implantów o pożądanej szerokości i w odpowiedniej pozycji. Dodatkowym efektem jest nadanie nowo utworzonemu wyrostkowi zębodołowemu właściwego kształtu.
Wykonuje się w przypadkach deficytu kości w wymiarze podniebienno-wargowym oraz językowo-wargowym.
Transpozycja nerwu zębodołowego dolnego
Zabieg transpozycji nerwu przeprowadza się jeżeli w przypadku atrofii w bocznych odcinkach żuchwy ilość tkanki kostnej położonej nad nerwem zębodołowym dolnym jest niewystarczająca dla przeprowadzenia implantacji.
Zabieg polega na przemieszczeniu przebiegającego w kości nerwu i ułożeniu go w innym miejscu. Czynność ta umożliwia wykorzystanie do implantacji większej ilości tkanki kostnej i umocowaniu implantów o odpowiedniej długości.
Przeszczepy bloczków własnopochodnej kości
W przypadku niemożności zastosowania sterowanej regeneracji kości do zwiększenia podłoża kostnego pod planowany wszczep śródkostny, wykonuje się przeszczepy bloczków kostnych pobranych z kości wewnątrzustnie lub zewnątrzustnie.
Najczęstszym miejscem dawczym wewnątrzustnym jest żuchwa w okolicy bródkowej (okolica poniżej korzeni zębów przednich dolnych) lub kąta żuchwy (za ostatnim zębem). Natomiast zewnątrzustnym w przypadku dużych ubytków kostnych jest talerz kości biodrowej.
Pobrane i wymodelowane fragmenty kości umiejscawia się w miejscach wcześniej zaplanowanych implantów mocując je stabilnie do podłoża kostnego za pomocą śrub tytanowych używanych do stabilizowania złamań twarzoczaszki. Po okresie wgajania przeszczepu (ok. 4-6 m-cy) można przeprowadzić zabieg implantacji.