ul. Dobrego Pasterza 118c/lu6, Kraków

Chirurgia szczękowo-twarzowa

Chirurgia szczękowo-twarzowa

Chirurgia szczękowo-twarzowa w Vip-Dent Kraków

Chirurgia szczękowo-twarzowa zajmuje się leczeniem operacyjnym schorzeń jamy ustnej, części twarzowej głowy – aż po dół przedni czaszki włącznie – oraz szyi. Chirurgia szczękowo-twarzowa zajmuje się również ratowaniem osób, które uległy poważnemu wypadkowi.

W Vip-Dent chirurgia szczękowo-twarzowa to jedna z naszych czołowych specjalizacji. Mniej skomplikowane zabiegi z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej przeprowadzamy w gabinecie. Zabiegi wymagające większej interwencji w sali operacyjnej.

Usuwanie torbieli żuchwy i szczęk

Torbiel korzeniowa występująca w tkance kostnej szczęki lub żuchwy wywołana jest przewlekłym zapaleniem tkanek okołowierzchołkowych zęba.

Początkowo torbiel korzeniowa rozwija się bezobjawowo. Wykrycie zmiany we wczesnym etapie zwykle następuje przypadkowo podczas badania RTG. W późniejszym etapie, w miarę wzrostu torbieli może pojawić się wewnątrzustne wygórowanie na szczęce lub żuchwie. W stanie zapalnym torbiel może dawać silne dolegliwości bólowe okolicy twarzoczaszki.

Leczenie przeprowadza się przy torbielach większych niż 8 mm. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym. Operacje wyłuszczenia torbieli zwykle łączy się z resekcją korzenia zęba przyczynowego, względnie z jego ekstrakcją. Ubytek kostny powstały po wyłuszczeniu torbieli wypełnia się materiałem kościozastępczym a wyciętą zmianę podaje się rutynowo badaniu histopatologicznemu w celu wykluczenia zmiany nowotworowej.

Chirurgia ortognatyczna

Wrodzone wady kostne zgryzu prowadzą do zaburzeń funkcji takich jak prawidłowa praca stawów skroniowo-żuchwowych, gryzienie pokarmów i połykanie, a nawet mowa. Negatywnie wpływają również na rysy twarzy. Z czasem nasilają schorzenia przyzębia oraz zwiększają ryzyko wystąpienia próchnicy zębów.

Celem leczenia jest poprawa funkcji układu stomatognatycznego poprzez poprawę warunków zgryzowych oraz, co również ważne, poprawę rysów twarzy pacjenta. Wykonywane zabiegi w zakresie chirurgii ortognatycznej obejmują zabiegi osteotomii, czyli przecięcia kości szczęki i żuchwy. Dzięki uzyskanej ruchomości, możliwe jest ustawienie kości szczęk w pożądanej pozycji względem siebie.

Leczenie operacyjne złamań kości twarzy

Złamanie jest to przerwanie ciągłości tkanki kostnej powstałe w wyniku zadziałania urazu, który przekracza jej wytrzymałość mechaniczną. Istnieje wiele podziałów złamań ze względu na przyczynę, sposób działania siły, przebieg  linii złamania oraz klinicznych klasyfikacji złamań kości twarzy.

Leczenie polega na opracowaniu rany, usunięciu martwiczych fragmentów tkanek i repozycji złamań i rekonstrukcji ubytków tkankowych.

Leczenie schorzeń gruczołów ślinowych

Ślinianki – parzyste gruczoły, wytwarzający ślinę, których przewody wyprowadzające kończą się w jamie ustnej.

Guz Kutnera – przewlekłe twardniejące zapalenie ślinianki podżuchwowej. Często sytuacja wymaga usunięcia w całości  ślinianki podżuchwowej.

Zespół Sjögrena – występuje u osób dorosłych, zwany jest zespołem suchości.

Kamica ślinianek – objawia się nagłym, bolesnym obrzękiem ślinianki podżuchwowej często z podwyższoną temperaturą.

Nowotwory gruczołów ślinowych – występują głównie w śliniance przyusznej, rzadziej w podżuchwowej.

Leczenie chorób zatok szczękowych

Zapalenie zatok przynosowych może obejmować tylko zatoki szczękowe – i być wywołane  np. przez infekcję zębów i okostnej (tzw. zapalenie zębopochodne). Częściej obejmuje całość zatok około nosowych. W przypadku zapalenia zatoki szczękowej jest to ból szczęki, górnych zębów lub policzka.

Leczenie chirurgiczne stosuje się, gdy stwierdza się trwałe zmiany chorobowe np. patologiczne zmiany w zatokach, wady budowy nosa i zatok. W leczeniu chirurgicznym przewlekłego zapalenia zatok – obok klasycznych metod operacji zatok – w coraz większym stopniu stosuje się mikrochirurgię wewnątrznosową i umożliwiającą ją technikę endoskopową. Techniki te minimalizują uszkodzenia ciała chorego i skracają czas rehabilitacji.

Leczenie stanów zapalnych tkanek miękkich i kości części twarzowej czaszki

Zapalenia nieswoiste i swoiste tkanek miękkich, węzłów chłonnych i kości szczęk są wywołane przede wszystkim przez bakterie, a wynika to z bogatej flory bakteryjnej bytującej w jamie ustnej, zatokach przynosowych i skóry twarzy. Zakażenia pochodzenia zębowego stanowią 70-90 % przyczyn tych zapaleń. Przyczynami najczęściej są: zęby z zgorzelinową miazga, ropne zapalenia ozębnej, utrudnione wyrzynanie zębów, choroby tkanek przyzębia. Do niezębopochodnych przyczyn zapalenia zaliczamy: zapalenie węzłów chłonnych, migdałków, ślinianek, niezębopochodne zapalenie zatok szczękowych, zakażone rany pourazowe i pooperacyjne, bakteryjne zapalenie skóry twarzy.

Postacią kliniczną zapalenia może być: naciek zapalny, ropień, ropowica, zapalenie kości.

Postacie ropnych zapaleń zębopochodnych tkanek miękkich twarzowej części czaszki to:

Postacią kliniczną zapalenia może być: naciek zapalny, ropień, ropowica, zapalenie kości.

Postacie ropnych zapaleń zębopochodnych tkanek miękkich twarzowej części czaszki to:

wewnątrzustne: ropień podokostnowy, podśluzówkowy, podniebienia, dołu nadkłowego, podjęzykowy, języka, policzka,
zewnątrzustne: ropień podbródkowy, podżuchwowy, okołożuchwowy, podżwaczowy, przestrzeni skrzydłowo-żuchwowej, przestrzeni skrzydłowo-podniebiennej, przygardłowy, okołomigdałkowy, przestrzeni podskroniowej, przestrzeni skroniowej.

Leczenie stanu zapalnego jest miejscowe i ogólne w zależności od stopnia zaawansowania procesu oraz stanu miejscowego i ogólnego chorego. Miejscowe polega na usunięciu zęba i nacięcie ropnia a ogólne na antybiotykoterapii oraz wyrównaniu stanu ogólnego (m.in. leki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, wyrównanie zaburzeń wodno-elektrolitowych).

Zakażenie ogniskowe to zmiana chorobowa będąca przyczyną wysiewu bakterii i oddziaływania ogniska pierwotnego (zębopochodnych procesów zapalnych) na drodze alergicznej, toksycznej czy nerwowej, wywołującej lub podtrzymującej w innych narządach proces chorobowy. W jamie ustnej pierwotnymi ogniskami zakażenia mogą być: zęby z martwą miazgą, zęby leczone metodami amputacyjno-ekstyrpacyjnymi, przewlekłe zapalenia okołowierzchołkowe, torbiele zębopochodne, zatrzymane zęby, utrudnione wyrzynanie zębów, patologiczne kieszonki dziąsłowe.

Leczenie polega na usunięciu ogniska pierwotnego a zakres jego eliminacji jest uzależniony od wskazań lekarza prowadzącego pacjenta. W przypadku wskazań bezwzględnych należy usunąć wszystkie ogniska.